اصول کد نویسی تمیز یا کلین کد

الگوی "Factory Builder" یک الگوی طراحی است که امکان ایجاد شیء‌ها را بدون نیاز به مشخص کردن دقیق کلاس‌ها فراهم می‌کند. با استفاده از متد یا تابع سازنده، شیء‌ها را ایجاد کرده و فرآیند ساخت آن‌ها را مستقل از ساختار کلاس‌ها انجام می‌دهد. این الگو از اصول اصلی مهندسی نرم‌افزار برای جداسازی فرآیند ایجاد شیء از جزئیات پیاده‌سازی استفاده می‌کند.

اولین گام مهم در برنامه‌نویسی، علاقه و تعهد به یادگیری است. این مسیر پر از چالش‌هاست، اما شروع با انگیزه و تصمیم می‌تواند به تبدیل شدن به یک برنامه‌نویس موفق کمک کند. از اینجا با اشتیاق و کنجکاوی، می‌توانید به دنیای جذاب برنامه‌نویسی خوش آمد گویی کنید و در آن به نوآوری و ابتکار پرداخته و مهارت‌های خود را بهبود بخشید.

بدون مشکلات، الگوهای آنتی دیزاین یا "Anti-Patterns" به شیوه‌های نادرست یا غیربهینه برای طراحی و توسعه نرم‌افزار اشاره دارند. این الگوها معمولاً به نظر می‌رسند که مسئله‌ها را حل می‌کنند، اما در عمل باعث پیچیدگی، کاهش کارایی، و دشواری در نگهداری کد می‌شوند. به عنوان مثال، از جمله این آنتی دیزاین‌ها می‌توان به "Big Ball of Mud"، "Spaghetti Code"، "God Object"، "Copy Paste Programming"، "Golden Hammer" و "Vendor Lock-In" اشاره کرد. استفاده از این الگوها ممکن است زمانی که به مرزهای نادرستی از طراحی نرم‌افزار می‌رسیم، به نقد و بهبود طراحی کمک کند.

دیزاین پترن‌ها در برنامه‌نویسی الگوهایی است که روش‌های استاندارد برای حل مسائل مشترک فراهم می‌کنند. این الگوها کمک می‌کنند تا کد قابل نگهداری، قابل توسعه و با کمترین پیچیدگی ایجاد شود. با استفاده از دیزاین پترن‌ها، برنامه‌نویسان می‌توانند بهبودهای لازم را در تجربه کاربری، ساختار کد و بهره‌وری اعمال کنند.

اصل وابستگی وارونگی در برنامه‌نویسی بیان می‌کند که کلاس‌ها باید به رابطهای عمومی و نه به جزئیات خاص وابسته باشند. این اصل امکان تغییرات بدون تأثیرات جانبی در ساختار کد را فراهم می‌کند و باعث افزایش قابلیت توسعه و تست برنامه می‌شود. در واقع، این اصل به برنامه‌نویسان کمک می‌کند تا ارتباطات کلاس‌ها را بر اساس روابط عمومی و مفاهیم عمومی، نه دیتیل‌های داخلی، بسازند.

اصل جداسازی اینترفیس (ISP) می‌گوید که باید اینترفیس‌ها را به گونه‌ای طراحی کرد که کلاس‌ها فقط از آن بخشی استفاده کنند که نیاز دارند. این اصل جلوگیری می‌کند که کلاس‌ها وابستگی به قسمت‌های اضافی از یک اینترفیس داشته باشند و باعث ایجاد وابستگی‌های نامناسب نشوند. به زبان ساده، هر کلاس فقط باید به آن بخشی از یک اینترفیس وابسته باشد که به عملکرد خاص آن کلاس نیاز دارد.